In de NRC van 26 januari wijdt Wouter van Dieren onder deze titel een artikel aan, wat hij het Groningse dilemma noemt. Heel Groningen moet naar zijn mening op de schop, technisch, economisch en sociaal. ‘Maak er een win-win van’.
De ene kant
Aan de ene kant ‘lijdt Groningen niet alleen onder aardbevingsschade en de angst voor ongelukken, maar ook onder landelijke misprijzingen’. Van Dieren heeft het over ‘een verleden getekend door het CPN en Fré Meis, armoede, stugge herenboeren en failliete scheepswerven’. Maar ‘in deze beeldvorming komen de rijke natuur, het prachtige landschap of de monumentale dorpen niet tevoorschijn’. De oplossing van het dilemma ziet Van Dieren in een ‘herstel van de bebouwde omgeving, de economie en de sociologie in één masterplan’. De propositie is dus om: aan de ene kant Groningen van een ‘nare uithoek, waar zich tot voor kort geen bewindspersoon liet zien’, te maken tot een provincie die zeer aantrekkelijk is voor wonen en werken, voor investeren en leven.
De andere kant
De tegengestelde propositie, die onverenigbaar lijkt met het voorgaande, wordt niet expliciet genoemd, maar volgt uit de tekst en ook uit de achtergrond van Van Dieren. Deze is initiatiefnemer van de Commissie Meijer die in de periode 2003-2007 de beleidslijn ontwikkelde voor doorgaande aardgaswinning onder de Waddenzee (hervat begin 2007) zonder de nadelen van beschadiging en daling van de zeebodem[1]. Onze interpretatie is dat de tegengestelde propositie is om: aan de andere kant de aardgas-rijkdom van Groningen maximaal uitbuiten.
De dilemmahouder
En wie is dilemmahouder? Wie heeft de verantwoordelijkheid en mogelijkheid dit dilemma te verzoenen? Dat kan alleen maar onze Minister President zijn. Alleen hij (Marc Rutte) heeft het politieke niveau en gewicht om beweging te krijgen in deze uitdaging[2].
In onderstaande win-win snap shot zijn de voor en nadelen van de twee proposities en de stappen naar verzoening opgenomen. Wij beperken ons tot de punten die Van Dieren in zijn artikel noemt.
Van Dieren zegt in zijn artikel dat varianten op deze nieuwe bandering de afgelopen tijd door een aantal prominenten zijn aangedragen, maar dat het onduidelijk is waarom er niets mee is gedaan.
Dit zou naar onze mening zeker het gevolg kunnen zijn van een onvoldoende analyse van het dilemma door de belangrijkste stakeholders (bijvoorbeeld: Gasgebouw, Provincie Groningen, relevante ministeries en vertegenwoordigers van bewoners).
[1] Het werk van de Commissie Meijer leidde tot een Waddenfonds, een Waddenacademie, een ‘hand aan de kraan’ commissie en een (van 2008-2014) jaarlijks bijeenkomend Waddenparlement waar betrokkenen de laatste kennis konden uitwisselen.
[1] Lees paragraaf 9.2 van ons boek over de vier strategieën waar politici uit kunnen kiezen om met een dilemma om te gaan, het te negeren of het af te schuiven op anderen.
Allard Everts zegt
Heeft u andere positieve of negatieve consequentie van één van de twee proposities? Laat het ons weten.